Nepal

De busrit van Varanasi naar Kathmandu was een ware hel vanaf de grens. De wegen in Nepal zijn aanzienlijk slechter dan India. Met alle gaten in de weg moest de bus telkens stapvoets rijden en door de gaten werd de hele bus door elkaar geschud. Na 23 uur in de bus waarvan 2 uurtjes slaap was ik blij dat we een prive kamer hadden geboekt waar ik ongestoord kon slapen. In de namiddag nog op zoek gegaan naar ergens om te eten, en meteen viel me op dat Kathmandu is gevuld met zoveel leuke winkeltjes. De dag erop hebben we scooters gehuurd en zijn we kris kras door Kathmandu gaan rijden en de tempels/gebouwen die niet in het centrum lagen gaan bezoeken. We wouden zelf ook af en toe gaan koken ipv alleen maar uit eten, alleen heeft dit hostel geen keuken. Dus hebben we in de avond in een erg hip Israëlisch restaurant gegeten. De volgende ochtend zou eigenlijk de doorreis dag zijn, maar hebben er nog 1 nacht aan vast geplakt voor we doorreizen naar Pokhara. Die laatste dag was het centrum aan de beurt, daar was een plein met meerdere tempels in 1 plek. En ook aankopen gedaan voor de wandeltocht die we gaan doen in Pokhara, allemaal goed en goedkope, neppe north face spullen. Maar zoals ik al zei zijn er zoveel leuke winkeltjes, waar ik ook wat dingen heb gekocht die ik niet speciaal nodig had, maar toch leuk is om te hebben. De dag erop was het weer 8 uur in de bus (werd van tevoren gezegd, weet nooit of dat uiteindelijk ook is). Vertrek om 7 uur in de ochtend en einde van de middag daar aankomen in Pokhara. Deze plek moet ook meer actieve activiteiten te doen hebben.

Pokhara is de eerste plek waar ik aankwam en het voelde als een relaxte vakantie. Er zijn een stuk minder mensen en ze zijn veel ontspannender dan de andere plekken tot nu toe. Het meer met zijn restaurantjes helpt goed mee om het ontspannen te maken. We kwamen aan eind middag en hebben de eerste dag hier kunnen genieten van de zonsondergang en de avond aan het meer. Vanaf het meer kan je een wit tempeltje boven op een berg zien, daar zijn we de volgende dag naar toe gelopen, 4 uur in totaal. Met een prachtig uitzicht van het meer boven op de berg. De dag erop zijn we naar een uitzichtpunt gelopen aan de andere kant van het meer. Dit zou ook 4 uur moeten duren, maar was uiteindelijk 5,5 uur met een weg met alleen maar trap tredes gemaakt van steen. Dit was best wel een heftige klim. Het hoogte verschil van het start en eindpunt was dan ook rond 800 meter, dus ik voelde best wel trots omdat te doen. Overigens wil ik over een paar dagen een trek genaamd 'poonhill' doen dus was dit alvast een goede training. Maar voordat gaat gebeuren ga ik een meditatie cursus doen. Nou ben ik niet zo spiritueel ingesteld maar dit is iets wat veel mensen doen in Nepal en daarbij moest ik ook een beetje een compromis sluiten met Josh, dus ga ik het maar uitproberen. De laatste dag voor de de meditatie cursus gaat beginnen zijn we nog het meer op gegaan in een roeiboot, wat een gaaf uitzicht gaf van het hele meer omringd met bergen. In de avond was er filmavond in een restaurant waar ze goed eten bereiden, dus dat was een win. Na een goede romige pasta, speelde ze intouchables op een projector. Op vrijdag, de volgende dag, was de start van de weekend cursus, die uiteraard tot zondag duurt. Deze drie dagen stonden in het teken van yoga, meditatie en een introductie van boeddhisme. De dag zag er als volgt uit; yoga in de ochtend, ontbijt, meditatie, theorie, lunch, groep discussie, yoga, diner en meditatie. Ik kan wel zeggen dat ik het niet nog eens zou doen. Maar het was wel interessant om de basis van boeddhisme te leren, plus de meditatie beviel me eigenlijk stiekem toch beter dan ik had verwacht. Na deze drie dagen hadden we nog een nacht in het hostel voordat we de volgende ochtend voor de wandeling zouden vertrekken. Aangekomen bij het hostel echter heeft de man ons overtuigd een andere trek te doen die even lang duurt, maar hoger gaat en een beter uitzicht geeft. Dus last minute zijn we geswitcht naar de 'mardi himal' trek. Deze gaat tot 4500 meter ipv 3200 meter.

Vol goede moed en lichte spanning of mijn knieën het gaan redden zijn we de volgende dag eraan begonnen. De eerste dag zijn we begonnen in Kande, 1720 meter. Vandaar zijn we omhoog gelopen naar Forrest camp, 2440. Door zoals de naam zegt bosachtige omgeving, waar we verbleven in ons eerste 'tea house'. Dat houdt in een houten bed met deken en kussen, geen elektriciteit en geen internet. 'S avonds en 's nachts kon het best koud worden dus hadden we ook slaapzakken gehuurd als extra opwarming. De tweede dag zijn we naar High camp gelopen, 3540 meter. Deels door een soort sprookjesachtige bos en deels boven de bomen in de zon. Vanaf hier zijn we de volgende ochtend om 4 uur omhoog naar Mardi Himal base camp gelopen, 4500 meter, het hoogst haalbare puntje in de wandeling. Een vrij steile berg op in het donker en ook weer naar beneden (gelukkig met daglicht, op hoogtevrees aspect na). En in de namiddag op diezelfde dag naar beneden naar Low camp, 2970 meter. Dit was dezelfde route als omhoog voordat we een andere richting uitwijkte. Dag 4 zijn we verder naar benden gelopen naar Ghalel, 1530 meter. Hier verbleven we in een 'home stay', dus bij een familie thuis. Dat was erg leuk, helemaal omdat we hier in een echt nepals dorpje waren zonder andere toeristen. Op weg hierna toe hebben we ook een school bezocht nadat de kindjes dat van boven ons op de berg vroegen. En de laatste dag zijn we verder naar onderen gelopen naar Milan chowk, 1090 meter. Een weg waar ook de auto's over rijden, dus minder avonturistisch maar langs de rivier met een mooi uitzicht en met nog meer echte dorpjes die niet zijn aangetast door toerisme. Omdat hier een weg loopt hadden we al een dag eerder kunnen stoppen met lopen maar dat voelde een beetje als een domper om eerder te stoppen dus hebben we het afgemaakt zoals in het begin gepland. Mijn knieën deden overigens vanaf de eerste dag al pijn, maar hebben het de hele wandeling volgehouden waar ik erg blij mee was. Vele waarschuwde voor 'altitude sickness' wat je krijgt door te snel stijgen, maar daar heb ik gelukkig geen last van gehad. Nu zo een halve dag terug te zijn en de bergen in de verte te kunnen zien waar ik op ben geweest, voel ik me toch best trots dat ik het heb volgehouden!

Nu heb ik nog een paar dagen rust hier, voordat het door is naar Delhi met de bus om vanaf daar een vliegtuig naar Colombo (Sri Lanka) te halen. Helaas geen Tibet meer maar Sri Lanka is een goede vervanging, plus hier kan ik ook weer, naast Josh, twee andere van de India reis zien.

Liefs!