Part 1 ~ Nieuw Zeeland
Blijf op de hoogte en volg Susanne
03 Juni 2018 | Nieuw Zeeland, Auckland
Hello hello,
Ik was net mijn laatste blog aan het lezen, waar ik net een paar dagen in Auckland was aangekomen. Intussen is er ENORM veel gebeurd en moet ik jullie weer eens updaten. Om het niet te lang te maken verdeel ik mijn blog van Nieuw-Zeeland (ja ik vertrek alweer bijna..) in tweeën.
Mijn plannen zijn in Auckland zo gevallen dat door niet al te mooi weer en een voordelige auto, we een auto zijn gaan bekijken en niet naar het “wijn-eiland” zijn gegaan. De eerste auto die ik zag beviel meteen en heb ik dus ook gekocht. We zijn daarmee zondag meteen een ritje gaan maken naar de kust van de stad. Jack moest de volgende dag gewoon weer aan het werk en ik moest ook maar eens iets anders van het noordereiland gaan bekijken.
Zo ben ik dus die ochtend vertrokken naar Paihai, een dorpje in het gebied “the Bay of Islands”. Onderweg nog een stop gemaakt bij een grot, om de 4 uur durende tocht wat op te breken. Daar aangekomen heb ik me genesteld op de camping, oftewel heb ik mijn auto achteruit op het campingvlak gereden. Boodschappen gedaan voor het avondeten en het dorpje gaan bekijken. Het toeristencentrum gaf me meteen een optie om de volgende dag te gaan doen, namelijk een van de eilanden te bekijken. Na een verrassend betere nacht als ik had verwacht, op mijn matras over de achter stoelen van de auto, ben ik op de boot naar Russell gestapt. Een klein schattig dorpje met ‘n uitzicht punt en een paar stranden. Na ongeveer het hele eiland te hebben bewandeld ben ik terug gegaan met het bootje naar het vaste land. De volgende dag ben ik nog een stukje verder noord gereden naar een waterval in KeriKeri, waar rondom de waterval een hele mooie wandelroute lag door een jungle-achtige omgeving.
Van hieruit ben ik een stukje terug gereden richting Auckland naar mijn eerste “freedom camping”. Deze freedom camping is simpel gezegd een parkeerplaats met een toiletblok. Ik moest eerlijk zeggen dat ik erg bang was voor zwervers of junkies die daar zouden rondlopen. Dus heb ik ook mijn deuren continue op slot gedaan terwijl ik in de auto zat. Maar naast de joggers en wandelaars was het gewoon veilig.
De parkeerplaats was ook alleen om te overnachten, aangezien ik had afgesproken met Monica de volgende dag om haar op te zoeken in Red Beach. Nu denk je natuurlijk, wie is Monica? Dit is de dame die naast mij in het vliegtuig naar Auckland zat en waar ik gezellig mee heb gekletst. Na de landing in Auckland stond ze er ook op om mij een lift te geven, en heeft ze me meteen uitgenodigd om haar & het gezin op te zoeken. Zo kwam ik daar dus halverwege de morgen aan. We hebben een wandeling met de hond over het strand gemaakt, curry voor lunch gegeten, en in haar (gave old school) auto naar een nationaal park gereden. In de avond ben ik lekker huiselijk mee gegaan naar de vioolles van de zoon. Terwijl Monica daarna ging dansen, heb ik mijn auto een goede wasbeurt gegeven. De volgende morgen kon ik een van de fietsen lenen en heb ik daar in de buurt rondgefietst. Na nog een laatste wandeling over het strand, heb ik gedag gezegd en ben ik Auckland ingereden voor nog een weekend bij Jack.
Met z’n huisgenoten zijn we met z’n vieren gaan dineren. Ik had me voorgenomen om de volgende dag het wijn-eiland “Waiheke Island” alsnog te bezoeken. Jack had er geen zin in, dus ben ik alleen gegaan. Eerst een boottochtje erheen en vervolgens in de Hop On- Hop Off bus over het eiland heen. Langs prachtige wijngaarden en stranden. Uiteraard een stop bij een wijnproeverij gemaakt voor ik het eiland weer verlaten heb. Naast dat het een prachtige locatie was, de wijnproeverij, kon je ook de skyline van Auckland op de achtergrond zien. De volgende dag ben ik naar Piha geweest, waar je na een korte wandeling prachtig uitzicht hebt over de kliffen en zee. En later die dag heb ik nog een “klim” gemaakt op Mt. Eden, waar je uitzicht hebt over Auckland. Het was intussen na zonsondergang, dus alle lichten uit de stad kwamen tevoorschijn in het donker. Die avond was ook het afscheid met Jack, want nu kwam ik niet meer terug naar Auckland. Nu ging ik verder naar onderen toe reizen. Met het vooruitzicht om pap in anderhalve week op te pikken in Wellington.
Zo ben ik de morgen erop vertrokken richting Coromandel. De route ernaartoe was adembenemend mooi, langs de kliffen met zonlicht weerkaatsend op de zee. Het is een plaatsje aan de kust waar je goede strandwandeling kan maken naar een compleet verlaten strand. En natuurlijk kan je op het strand dan ook de mooie kleuren van de zonsondergang bekijken. Nog een wandeling de volgende dag door het bergen gebied daar, voordat ik ben doorgegaan naar Rotorua.
Rotorua staat bekend als het geothermische middelpunt van Nieuw-Zeeland. Het bestaat uit verschillende geisers en modder baden, die worden opgewarmd door de vulkanische onderlaag. Maar het eerste wat ik ben gaan bekijken had daar niks mee van doen. Dat was namelijk meteen in de avond, het ‘Redwood’ bos. Hier hebben ze een boomhutten pad gemaakt en licht elementen in het bos verwerkt. Het gaf een erg sprookjesachtig gevoel, gecombineerd met mijn angsten om in de hoogte te lopen… De volgende dag ben ik dan wel de natuurwonderen van het gebied gaan bekijken. Onder andere een geiser die op natuurlijke wijze ieder uur een hoop water de lucht in schiet. Maar wat ik het leukst en mooist aan dat park vond, was het kiwi house! Hier hielden ze in het donker 2 kiwi’s die je achter glas kon bekijken. Ik vindt het tot de dag van vandaag fascinerende beesten. Ik had nog wat tijd over die dag, en ben het bos ook bij daglicht gaan bekijken. De dikke hoge bomen in het bos komen van origine uit California, Amerika. Het waren dan ook dezelfde bomen die ik een lange tijd geleden (toen ik ongeveer 12 jaar was) gezien heb in een nationaal park in Amerika. Er waren ook nog wat meren in de buurt die de moeite waren om te bekijken, maar na een ritje ernaartoe heb ik wel wat foto’s gemaakt, maar was het niet reuze boeiend naar mijn mening.
Op weg naar Taupo de volgende morgen ben ik nog gestopt bij een ander geiser park. Hier hadden ze allemaal vel gekleurde baden, door de stofjes in het water/aarde. Ook was er een mooie berg dichtbij die ik nog bewandeld heb. Dit gaf een mooi uitzicht van de heuvels met een kronkelende autoweg erdoor heen.
Echter toen ik eenmaal aankwam in Taupo, na alvast de Huka falls bekeken te hebben, begon het plots te regenen. En kreeg ik in het toeristencentrum ook te horen dat de ‘Tongariro alpine crossing’ wandeling die ik graag wou doen niet open was door de regen de komende dagen. Nadat ik vroeg wat ik wél kon doen in de regen in Taupo, liet de dame van het centrum weten dat er vrijwel niks te doen was (op de Huka falls na) als het regende en dat ik maar beter kon doorrijden naar Napier. Nou die kon ik dus fijn in mijn zak steken.. Na een dag besteed te hebben in de bieb en een café, heb ik dus maar besloten om de ochtend erop door te rijden naar Napier. Met pijn in mijn hart dat ik een van de hoogtepunten, de Tongariro crossing, dus niet kon doen.
Gelukkig was het in Napier wel wat beter weer en was het ook een erg karakteristiek plekje. Een van de kenmerken van deze plek is dat er graffiti over de stad verspreid is met het thema, vervuiling van de oceaan. Zo heb ik dus ook een tour door de stad gedaan om al deze graffiti te verzamelen en tegelijkertijd de Art Deco architectuur van de stad in me op te nemen. Mijn dag eindigt langs de boulevard met aangelegde tuinen en kunstobjecten. Mijn tweede dag daar heb ik de oude gevangenis bezocht, naar een uitzichtpunt gelopen (waar je kon zien hoe ze aan het werk waren in de haven) en een kustplaats dichtbij bezocht. Mijn derde en laatste dag ben ik al een stukje richting Wellington gereden. Maar voordat ik het Napier gebied heb verlaten ben ik nog langs een wijnproeverij geweest en wandelgebied bezocht waar de Maori vroeger gewoond hadden. Aan de begin van de avond kwam ik aan in een plaats genaamd Alferdton, waar ik overnacht heb, voordat ik de volgende morgen Wellington in zou rijden en papa op zou halen bij het vliegveld. Er werd de volgende morgen wakker met erg mooi zonlicht door mijn achterruit. De rit uit Alferdton was even mooi met koeien en schapen als kleine puntjes op de bergen. En een regenboog, waar ik het einde van kon zien! Geen gouden pot helaas.
En zo was ik dan een paar uur later in Wellington op het vliegveld om pap op te halen, maar dat mag je lezen in deel 2.
Liefs!
Ik was net mijn laatste blog aan het lezen, waar ik net een paar dagen in Auckland was aangekomen. Intussen is er ENORM veel gebeurd en moet ik jullie weer eens updaten. Om het niet te lang te maken verdeel ik mijn blog van Nieuw-Zeeland (ja ik vertrek alweer bijna..) in tweeën.
Mijn plannen zijn in Auckland zo gevallen dat door niet al te mooi weer en een voordelige auto, we een auto zijn gaan bekijken en niet naar het “wijn-eiland” zijn gegaan. De eerste auto die ik zag beviel meteen en heb ik dus ook gekocht. We zijn daarmee zondag meteen een ritje gaan maken naar de kust van de stad. Jack moest de volgende dag gewoon weer aan het werk en ik moest ook maar eens iets anders van het noordereiland gaan bekijken.
Zo ben ik dus die ochtend vertrokken naar Paihai, een dorpje in het gebied “the Bay of Islands”. Onderweg nog een stop gemaakt bij een grot, om de 4 uur durende tocht wat op te breken. Daar aangekomen heb ik me genesteld op de camping, oftewel heb ik mijn auto achteruit op het campingvlak gereden. Boodschappen gedaan voor het avondeten en het dorpje gaan bekijken. Het toeristencentrum gaf me meteen een optie om de volgende dag te gaan doen, namelijk een van de eilanden te bekijken. Na een verrassend betere nacht als ik had verwacht, op mijn matras over de achter stoelen van de auto, ben ik op de boot naar Russell gestapt. Een klein schattig dorpje met ‘n uitzicht punt en een paar stranden. Na ongeveer het hele eiland te hebben bewandeld ben ik terug gegaan met het bootje naar het vaste land. De volgende dag ben ik nog een stukje verder noord gereden naar een waterval in KeriKeri, waar rondom de waterval een hele mooie wandelroute lag door een jungle-achtige omgeving.
Van hieruit ben ik een stukje terug gereden richting Auckland naar mijn eerste “freedom camping”. Deze freedom camping is simpel gezegd een parkeerplaats met een toiletblok. Ik moest eerlijk zeggen dat ik erg bang was voor zwervers of junkies die daar zouden rondlopen. Dus heb ik ook mijn deuren continue op slot gedaan terwijl ik in de auto zat. Maar naast de joggers en wandelaars was het gewoon veilig.
De parkeerplaats was ook alleen om te overnachten, aangezien ik had afgesproken met Monica de volgende dag om haar op te zoeken in Red Beach. Nu denk je natuurlijk, wie is Monica? Dit is de dame die naast mij in het vliegtuig naar Auckland zat en waar ik gezellig mee heb gekletst. Na de landing in Auckland stond ze er ook op om mij een lift te geven, en heeft ze me meteen uitgenodigd om haar & het gezin op te zoeken. Zo kwam ik daar dus halverwege de morgen aan. We hebben een wandeling met de hond over het strand gemaakt, curry voor lunch gegeten, en in haar (gave old school) auto naar een nationaal park gereden. In de avond ben ik lekker huiselijk mee gegaan naar de vioolles van de zoon. Terwijl Monica daarna ging dansen, heb ik mijn auto een goede wasbeurt gegeven. De volgende morgen kon ik een van de fietsen lenen en heb ik daar in de buurt rondgefietst. Na nog een laatste wandeling over het strand, heb ik gedag gezegd en ben ik Auckland ingereden voor nog een weekend bij Jack.
Met z’n huisgenoten zijn we met z’n vieren gaan dineren. Ik had me voorgenomen om de volgende dag het wijn-eiland “Waiheke Island” alsnog te bezoeken. Jack had er geen zin in, dus ben ik alleen gegaan. Eerst een boottochtje erheen en vervolgens in de Hop On- Hop Off bus over het eiland heen. Langs prachtige wijngaarden en stranden. Uiteraard een stop bij een wijnproeverij gemaakt voor ik het eiland weer verlaten heb. Naast dat het een prachtige locatie was, de wijnproeverij, kon je ook de skyline van Auckland op de achtergrond zien. De volgende dag ben ik naar Piha geweest, waar je na een korte wandeling prachtig uitzicht hebt over de kliffen en zee. En later die dag heb ik nog een “klim” gemaakt op Mt. Eden, waar je uitzicht hebt over Auckland. Het was intussen na zonsondergang, dus alle lichten uit de stad kwamen tevoorschijn in het donker. Die avond was ook het afscheid met Jack, want nu kwam ik niet meer terug naar Auckland. Nu ging ik verder naar onderen toe reizen. Met het vooruitzicht om pap in anderhalve week op te pikken in Wellington.
Zo ben ik de morgen erop vertrokken richting Coromandel. De route ernaartoe was adembenemend mooi, langs de kliffen met zonlicht weerkaatsend op de zee. Het is een plaatsje aan de kust waar je goede strandwandeling kan maken naar een compleet verlaten strand. En natuurlijk kan je op het strand dan ook de mooie kleuren van de zonsondergang bekijken. Nog een wandeling de volgende dag door het bergen gebied daar, voordat ik ben doorgegaan naar Rotorua.
Rotorua staat bekend als het geothermische middelpunt van Nieuw-Zeeland. Het bestaat uit verschillende geisers en modder baden, die worden opgewarmd door de vulkanische onderlaag. Maar het eerste wat ik ben gaan bekijken had daar niks mee van doen. Dat was namelijk meteen in de avond, het ‘Redwood’ bos. Hier hebben ze een boomhutten pad gemaakt en licht elementen in het bos verwerkt. Het gaf een erg sprookjesachtig gevoel, gecombineerd met mijn angsten om in de hoogte te lopen… De volgende dag ben ik dan wel de natuurwonderen van het gebied gaan bekijken. Onder andere een geiser die op natuurlijke wijze ieder uur een hoop water de lucht in schiet. Maar wat ik het leukst en mooist aan dat park vond, was het kiwi house! Hier hielden ze in het donker 2 kiwi’s die je achter glas kon bekijken. Ik vindt het tot de dag van vandaag fascinerende beesten. Ik had nog wat tijd over die dag, en ben het bos ook bij daglicht gaan bekijken. De dikke hoge bomen in het bos komen van origine uit California, Amerika. Het waren dan ook dezelfde bomen die ik een lange tijd geleden (toen ik ongeveer 12 jaar was) gezien heb in een nationaal park in Amerika. Er waren ook nog wat meren in de buurt die de moeite waren om te bekijken, maar na een ritje ernaartoe heb ik wel wat foto’s gemaakt, maar was het niet reuze boeiend naar mijn mening.
Op weg naar Taupo de volgende morgen ben ik nog gestopt bij een ander geiser park. Hier hadden ze allemaal vel gekleurde baden, door de stofjes in het water/aarde. Ook was er een mooie berg dichtbij die ik nog bewandeld heb. Dit gaf een mooi uitzicht van de heuvels met een kronkelende autoweg erdoor heen.
Echter toen ik eenmaal aankwam in Taupo, na alvast de Huka falls bekeken te hebben, begon het plots te regenen. En kreeg ik in het toeristencentrum ook te horen dat de ‘Tongariro alpine crossing’ wandeling die ik graag wou doen niet open was door de regen de komende dagen. Nadat ik vroeg wat ik wél kon doen in de regen in Taupo, liet de dame van het centrum weten dat er vrijwel niks te doen was (op de Huka falls na) als het regende en dat ik maar beter kon doorrijden naar Napier. Nou die kon ik dus fijn in mijn zak steken.. Na een dag besteed te hebben in de bieb en een café, heb ik dus maar besloten om de ochtend erop door te rijden naar Napier. Met pijn in mijn hart dat ik een van de hoogtepunten, de Tongariro crossing, dus niet kon doen.
Gelukkig was het in Napier wel wat beter weer en was het ook een erg karakteristiek plekje. Een van de kenmerken van deze plek is dat er graffiti over de stad verspreid is met het thema, vervuiling van de oceaan. Zo heb ik dus ook een tour door de stad gedaan om al deze graffiti te verzamelen en tegelijkertijd de Art Deco architectuur van de stad in me op te nemen. Mijn dag eindigt langs de boulevard met aangelegde tuinen en kunstobjecten. Mijn tweede dag daar heb ik de oude gevangenis bezocht, naar een uitzichtpunt gelopen (waar je kon zien hoe ze aan het werk waren in de haven) en een kustplaats dichtbij bezocht. Mijn derde en laatste dag ben ik al een stukje richting Wellington gereden. Maar voordat ik het Napier gebied heb verlaten ben ik nog langs een wijnproeverij geweest en wandelgebied bezocht waar de Maori vroeger gewoond hadden. Aan de begin van de avond kwam ik aan in een plaats genaamd Alferdton, waar ik overnacht heb, voordat ik de volgende morgen Wellington in zou rijden en papa op zou halen bij het vliegveld. Er werd de volgende morgen wakker met erg mooi zonlicht door mijn achterruit. De rit uit Alferdton was even mooi met koeien en schapen als kleine puntjes op de bergen. En een regenboog, waar ik het einde van kon zien! Geen gouden pot helaas.
En zo was ik dan een paar uur later in Wellington op het vliegveld om pap op te halen, maar dat mag je lezen in deel 2.
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
