Part 2 ~ Nieuw Zeeland met de vader

Vol spanning stond ik op het vliegveld de aankomst van pap af te wachten. Natuurlijk was ik ook te vroeg op het vliegveld, dus duurde het even voordat hij blij zwaaiend de trap af kwam lopen. Ik moest wel even een traantje weg pinken terwijl ik pap een knuffel gaf. Nadat het enorme koffer (groot deels gevuld met mijn wensen van thuis) ook was opgepikt was, zijn we naar de auto gelopen. Laat het nou wel net zo zijn dat het begon te stort regenen, zoveel regen had ik nog niet eerder gehad in Nieuw Zeeland of überhaupt op mijn reis. Ik denk dat het een welkoms cadeau van moeder natuur aan papa was. Nadat wij en de tassen zeiknat in de auto lagen zijn we naar een lunchplekje gereden, hier heeft pap me alvast een voorproefje gegeven van wat hij had meegenomen vanuit Nederland voor mij, onder andere een fotoboek van onze familievakantie in Cuba en een lieve brief van mijn oma. Aangezien er nog tijd was op de dag, zijn we naar het ‘Te papa’ museum gegaan waar allerlei verschillende museum thema’s te zien zijn. Na een hectisch spits uur ritje door de stad om een parkeerplaats te vinden, wat mij enorme stress gaf, was ik dan wel blij de chocolade en stroopwafels in papa’s koffer te zien. Die avond zijn we Indiaas gaan eten en stortte pap niet erg laat op de avond in van de jetlag. Niet heel erg, want de volgende morgen hadden we op tijd afgesproken met een collega van papa uit hetzelfde bedrijf, alleen werkt zij in een vestiging in Wellington. Hier hebben we een rondleiding gekregen van het MSD gebouw. Voordat onze boot rond 3 uur zou vertrekken naar het zuidereiland, konden we nog een wandeling maken naar een uitzichtpunt over wellington. Zo stonden we na een kort ritje naar de haven in de rij om de boot op te mogen.

De boottocht duurde 3 uur en werd omschreven als een erg indrukwekkende rit. En over het water met bergen rondom varen, was zeker mooi. Na nog een klein uurtje in het donker rijden kwamen we aan in Blenheim, hier zouden we overnachten. Papa wou ervaren hoe ik rond heb gereisd, slapend in mijn auto. Dus dat gingen we deze nacht uitproberen. Wat mijn enorm aan het lachen maakte om te zien hoe pap dubbel geklapt probeerde in en uit de auto te komen. Hij had dan ook, ik quote: “een verschrikkelijke nacht”. Maar om de zonsopkomst te zien en de vogels te horen maakte wel weer veel goed in de ochtend. In dit dorpje zijn we een berg opgeklommen om vandaar de zee en omringende wijngaarden in de verte te kunnen zien. Op weg naar Nelson, de volgende plaats, hebben we dan ook een stop gemaakt bij een van deze wijngaarden voor een proeverij en een chique lunch.

Hier hebben we maar gewoon weer een kamer geboekt. Deze lag onder een bar, dat van hetzelfde bedrijf was. Die avond hadden ze gratis (super vet) eten in de bar, dus na te zijn ingecheckt zijn we hier een biertje gaan drinken en hadden we meteen avond eten op. Na een avondkoffie en een verkenning van het dorp, hebben we nog een paar rondes pool gespeeld en heb ik keihard verloren. De volgende morgen zijn we eerst over de zaterdag markt gelopen voordat we zijn vertrokken richting Abel Tasman nationaal park. Hier zijn we op een boot gestapt die vastzat aan een tractor. Zo reden (niet varen) we dus ook naar het meer waar ze de boot het water in lieten. Het tochtje naar het begin van het wandelpunt had nog wat bezienswaardigheden onderweg, zeehonden/ land pinguïns en ‘the split apple’, voor we op het strand eruit zijn gezet. Vanaf hier zijn we eerst naar een uitzichtpunt gelopen voor we onze 4 uur tocht terug naar de auto zijn begonnen. Hier kwamen we niet te lang voor zonsondergang terug. Dus na de rit terug en een douche, zijn we meteen gaan dineren bij de Italiaan. In de avond ben ik wederom keihard ingemaakt met poolen door pap.

De dag erop hadden we een lange tocht voor de boeg, voordat we daar aan begonnen zijn we nog naar de kathedraal gegaan en over de zondag markt gelopen. Maar tegenover de zaterdag markt, was dit gewoon een fooienmarkt. Na te zijn begonnen aan de lange rit van Nelson naar Franz Josef was ik al verveeld en vervelend in de auto naar 3 uur. Maar we waren er nog lang niet… De omgeving was wel erg mooi waar we doorheen reden met golven die op de kliffen sloegen. Het was overigens een goede dag om te rijden, met alleen maar regen en veel wind de gehele dag. We zijn onderweg wel nog gestopt bij de ‘pancake rocks’, waar rotsen eruit zien als op elkaar gestapelde pannenkoeken en tevens zijn er spuitgaten waar water uit omhoog wordt gespoten. Daarna hebben we nog een paar uur doorgereden, deels door het donker, totdat we in Franz Josef aankwamen.

We zijn vrijwel meteen gaan eten bij Alice May, een restaurant met een concept gebaseerd uit de 18deeeuw over een vrouw die bekend werd in de kranten door haar misdaad. Die volgende morgen kregen we te horen dat door de storm de dag ervoor dat veel wandelroutes niet te doen zijn of maar deels. We zijn een wandelroute op gegaan die we door de sneeuw maar half konden doen. Pap en ik kregen vrijwel meteen aan het begin van de route ruzie, en na een half uur uit elkaar te lopen, hebben we het weer goed gemaakt. We zijn tot twee uitzichtpunten gelopen voor we zijn omgedraaid naar beneden over het drassige pad. In de namiddag zijn we een centrum gaan bezoeken waar ze kiwi’s behouden en tuatara, de enige levende Dinosaur! Niet dat we dat op het moment realiseerde en waardeerde. Het hebben er namelijk niet één foto van gemaakt.

De volgende morgen hebben we het regenachtige Frans Jozef weer verlaten, door naar Queenstown. Onderweg uit Frans Jozef hebben we nog wel, mede door de vele regen die dagen, mooie watervallen en waterstroompjes uit de bergen zien komen. En de stop bij het puzzelcentrum in Wanaka. Om ons weer even te vermaken als kleine kinderen met de optische illusies en puzzels. Queenstown was meer een slaap stop dan iets anders, maar we hebben in de ochtend nog wel door het park en de stad gelopen. Het leukste daar was een onderwater tank waar je naar vissen, alen en duik eenden kon kijken, extra leuk als je ze voert.

Vandaar zijn we doorgereden naar Te Anua, waar we plots van de ene op de andere seconde in een groene omgeving reden en dan in een witte besneeuwde omgeving. De activiteit die je in de omgeving daar hoort te doen is Milford Sound, alleen kregen we te horen dat door de sneeuw op het moment de weg dicht zat. Betekent geen enkel verkeer in of uit. Dus hadden we voor de volgende dag een tocht geboekt naar de ‘glowworm cave’ die hopelijk wel zou gaan. Die avond zijn we eerst nog naar de plaatselijke pub geweest waar live muziek werd gespeeld en al de locals zich verzamelde. De tocht de volgende dag ging door en hebben eerst een tour gehad door de grot zelf, voor we in een bootje de lichtgevende wormen hebben gezien, helaas geen foto’s van kunnen maken. Die namiddag hebben we een bezoek gemaakt aan het vogelcentrum, en een update gevraagd over Milford Sound. Ze hadden de goede hoop dat het nu wel weer open zou zijn, dus hebben we er tickets voor geboekt, duimend dat het open zou zijn. De volgende morgen verzamelde we bij de organisatie. Nog steeds onduidelijk of de weg op ging zijn, is de bus wel ernaartoe gaan rijden. De rit ernaartoe was al erg mooi met besneeuwde bergen en deze bergen weerspiegelend in het water. Maar gelukkig gaven ze ook groen licht om de daadwerkelijke Milford Sound te mogen zien vanaf de boot. Ik ben erg blij dat we deze hebben kunnen zien, want ze zijn absoluut de moeite waard. Hoge bergen rondom het water met watervallen op een zonnige dag, meer konden we niet wensen.

Hierna zijn we de volgende morgen weer gaan rijden naar Twizel. Wederom is de route ernaartoe prachtig met de bergen en de waterstromingen. We zijn onderweg ook nog gestopt bij een goudmijn museum. Hier hebben ze ons verteld over de historie van goud en het ontstaan ervan. Ook hebben we zelf nog goud kunnen zoeken, zonder succes wel. In Twizel aangekomen kwamen we er snel achter dat er bijzonder weinig te doen was, maar dit was ook de stop voordat we de volgende morgen naar Mount Cook zouden rijden. In Mount Cook zijn we eerst door het museum gelopen, voordat we aan de wandeling begonnen. Verrassend genoeg was deze wandelroute volledig besneeuwd en met iedereen die er al overheen had gelopen groot deels ijzig. Maar het was wel een erg mooie omgeving om in te wandelen en ook om bij het eindpunt Mount Cook te kunnen zien over het meer. Op weg terug was de ijs/sneeuw ook al deels aan het ontdooien, wat het wat makkelijker maakte.

Tegen begin van de avond kwamen we aan in Lake Tekapo, waar pap op pad is gegaan voor een wandeling terwijl ik mijn koffer ging reorganiseren. Na een uur kwam die vol enthousiasme terug over de prachtige avondkleuren. Nu moesten we hier dus nog een nacht blijven zodat ik ze morgen ook kon zien. Na het eten zijn we gaan doen wat je hier hoort te doen, namelijk sterren bekijken. Jammer genoeg was het best bewolkt. De volgende morgen zijn we een wandeling gaan maken naar een uitzichtpunt. Ik had niet echt zin om te wandelen en was dus fijn moeilijk, maar de chocolademelk op de top deed veel goed. Als een beloning zijn we in de namiddag gaan badderen in een spa centrum. Natuurlijk wel weer op tijd terug om de avondkleuren te kunnen zien, die ik inderdaad erg mooi vond. Maar pap die dag toch minder vond als de dag ervoor. Na een laatste blik op het karakteristieke kerkje de dag erop zijn we naar de eindbestemming doorgereden, Christchurch.

Hier hadden we nog 2 dagen voordat papa terug naar huis zou vliegen. We zijn die dag naar het Canterbury museum gelopen en hebben daar een lange tijd rondgelopen, gezien de grootte van het museum. Waarna we de oude ingestorte kathedraal zijn gaan bekijken op het centrale plein. De volgende morgen zijn we in een rondrit tram gestapt, die langs de bezienswaardigheden van de stad ging. Zo hebben we de aardbeving memoriaal, de vervangende kathedraal en andere herdenkings monumenten gezien. Een lekkere lunch en wat gewinkeld was de besteding van de rest van de dag. De laatste ochtend voor ik papa naar het vliegveld zou brengen zijn we naar de kunst galerij geweest. Waar ze zeer diverse galerijen hadden, sommige vreemder dan anderen. Op weg naar de lunchplek liepen we langs een levensgroot schaakbord en hebben een potje gespeeld. In vergelijking tot poolen, heb ik hier wel gewonnen. Na een laatste lunch zijn we rustig aan terug gelopen naar de kamer. De koffers lagen al in de auto en zijn zo richting het vliegveld gereden. Nadat pap het koffer had ingecheckt, hebben we nog thee gedronken voordat pap daarna door de beveiliging is gelopen en zo uit zicht was.

Nu was ik weer alleen, maar had al bedacht om niet meer zelf rond te reizen en mijn ticket te vervroegen. De dagen die daarop volgden stonden ook simpel in het teken om mijn auto te verkopen en iets in Australië te zoeken. Ik had mijn ticket naar voren verschoven van 20 juni naar 6 juni. Ik ben in contact gekomen met een au pair familie die mij voor drie weken wilden inhuren om op hun 4 jarig zoontje te passen. En ook gisteren mijn auto kunnen verkopen aan een mede backpacker. Ik zit voor mijn laatste avond in een hostel 10 minuten van het vliegveld, aangezien ik heel erg vroeg vlieg morgen ochtend.

Vanuit Sydney heb ik een bus naar de familie in Canberra, waar ik de drie weken zal blijven. Dan ga ik weer terug naar Sydney om Daan van het vliegveld te halen, waarmee ik de drie weken dat volgen zal gaan rondreizen door Australië. En dan is het plezier toch wel voorbij en wordt het tijd voor echt werk, op een boerderij.

Liefs!