Down under
Blijf op de hoogte en volg Susanne
27 Oktober 2018 | Australië, Condobolin
Ik heb niet zoveel laten horen van mezelf afgelopen maanden. Na “mijn vakantie” van Sydney naar Cairns, ben ik terug gekomen bij het gezin in Canberra.
De vader (Bart) was net voordat ik terug kwam vertrokken op cursus, en bleef ook bijna mijn resterende weken weg. Dus voor grootste gedeelte van de tijd was het de moeder (Tahlia), het zoontje (Cooper) en mijzelf in het huis. Af en toe in het weekend kwam de vader terug van cursus. De weken waren voor mij allemaal ongeveer hetzelfde, vaste routine gedurende de week met het kindje en in het weekend op pad met de au pair (Ellise) die schuin achter ons huis woont. Helaas vertrok Ellise 2 weekenden nadat ik was terug gekomen. Betekende ook meteen, omdat ik zelf geen auto tot mijn beschikking had, dat ik vrij vast zat op een militaire basis waar niet veel te doen is voor mij. Er was wel een nieuwe au pair in de plaats gekomen, maar daar klikte ik niet zo goed mee als met Ellise. Maar een maand later kwam de nieuwe au pair voor mijn gezin ook aan, en was ik in de weekenden druk met het zoeken naar farmwork om m’n tweede jaar visum afgestempeld te krijgen. Plus volgde ik een fotografie cursus online om mijn tijd op te vullen. Het voelde niet erg lang voor de nieuwe au pair er was, en het was een lief stil meisje. Ze kwam aan in het weekend en kon dus eerst wennen aan alles en de opvolgende maandag en dinsdag heb ik er ‘ingewerkt’. Wat ook meteen voor mij betekende dat ik vanaf die woensdag officieel klaar was met werken daar.
Nu had ik intussen ook farmwork gevonden bij een boerderij in de buurt van Condoblin (middle of nowhere), en stond mijn plan ook vast wanneer ik zou vertrekken. Nu had ik wel een auto nodig, die ik terugkijkend eigenlijk al meteen had moeten aanschaffen, maarja, dat is altijd achteraf. Die woensdag ben ik bij een dealer gaan kijken en heb ik een testronde gemaakt en die vrijdag kon ik mijn kleine koekblikje (Mitsubishi Colt) ophalen. Het was niet de jeep die ik voor ogen had, maar een klein relatief goedkoop auto voldeed voor nu.
Het weekend erop, na een week inpakken en voorbereiden voor Verweggistan, ben ik nog met het gezin naar een familiebrunch gegaan. Vanwaar ik daar rond het middaguur vertrok naar de boerderij. Bart kwam precies een paar uur later thuis na het einde van zijn cursus, maar de eigenaren van de boerderij in Condoblin waren ook op mij aan het wachten. Dus heb ik hem precies misgelopen.
Na een uur of 4 rijden, met een enkele stop voor benzine, kwam ik aan in Forbes. De ‘grote’ stad in de buurt van de boerderij. Ik had instructies gekregen om vandaar een bericht te sturen dat ik in Forbes was aangekomen, omdat vanaf daar en verder er waarschijnlijk geen telefoon bereik meer zou zijn. Plus wat boodschappen aan te schaffen, waar er daar een grotere supermarkt was. Terug in mijn auto had ik nog zo’n 45 minuten te rijden totdat ik bij de boerderij was. Ik had het idee dat ik de enige was op de weg, en was ik ook zeker van dat ik het huis voorbij gereden had. Maar gelukkig net voor ik wou omdraaien om terug te rijden zag ik het logo van de boerderij. Ik werd vriendelijk begroet door de hele familie, en kreeg te zien waar ik zou verblijven. Een eigen huisje voorzien van alle voorzieningen. Nauwelijks telefoon bereik, en ver weg van alles. Het dichtstbijzijnde dorp en dus supermarkt was 35 km rijden. Ik realiseerde dat ik te weinig boodschappen had gedaan. Dat weekend kon ik meteen het dorp gaan bezoeken. En hier ben ik nu zo’n anderhalve maand.
Heb intussen een paar lokale festivals kunnen bezoeken, wat erg boers en lokaal was. Maar alle mensen zijn erg aardig en geïnteresseerd in wie je bent. En groette je alsof je een van de buren bent van vele jaren.
Ik ben intussen wel nog terug geweest naar Canberra, 5 oktober was de verjaardag van Bart, en leek me een goed weekend om hem nog te zien voor hij werd uitgezonden naar Afghanistan. Gelukkig wist Cooper ook nog wie ik was en was blij om me te zien, en omgekeerd ook natuurlijk. Voor een paar weken was er een floriade aan de gang in Canberra, en heb die ook nog kunnen bezoeken, een leuke toegevoegde waarde. Plus heb wat serie’s kunnen scoren om deze offline te bekijken als ik terug zou zijn in Condobolin.
Ik ben intussen gewend aan het boeren leven hier. Ik volg en plaats weinig op social media, waar het de helft van de tijd niet werkt. Spreek de luitjes thuis niet zoveel met gebrek aan werkende verbinding. Ik verbrand mijn eigen afval, omdat de boerderij ver van het dorp af ligt. Rij wel rond in leuke grote jeeps of ‘n buggy (een opgevoerd golfkarretje). Ik vul mijn vrije uren met een spaanse cursus, het maken van mijn fotoboek van de reis, sporten, serie’s en het onderhouden van mijn eigen tuintje.
Het is fijn lekker zonnig hier op het moment, maar snel zal het opwarmen van rond de 30 graden naar 40 graden. Weet nog niet of dat nog steeds fijn zal zijn, maar zullen het zien. Dit weer heeft me ook al een bezoek laten brengen aan de dokter. Mijn huid (vooral rond mijn ogen) droogde zo erg uit dat het rood en opgezwollen werd, en dat wordt nu gelukkig minder met een voorgeschreven zalf. Dit warme weer trekt ook bepaalde fijn dieren aan, namelijk slangen, waar er al 2 rond het huis hebben rondgekropen. Een was een python en verwijderd door de buurvrouw die er een houdt als huisdier. En eentje een bruine tijger slang, iets dodelijker en dus ook omgebracht met een schep. Gezellige dieren..
En dat is het eigenlijk wel voor nu en waarschijnlijk de komende twee maanden, waar ik hier nog blijf voor die tijd tot aan kerst. Hopelijk in mijn volgende blog ben ik op vakantie of op vakantie geweest naar een warme bestemming gedurende nieuwjaar. Maar het is altijd een verassing hoe dingen lopen.
Liefs!
-
27 Oktober 2018 - 03:28
Thijs:
Iets minder spannend dan die voorgaande verslagen. Maar ja, er moet ook gewerkt worden. Gelukkig zijn er slangen!
Liefs, pap -
27 Oktober 2018 - 05:02
Gertie:
Hoi Susanne,
Wat fijn dat je nou door dat farmwork je visum kunt gaan verlengen. En knap dat je spaans aan het leren bent. En doe maar goed je huid insmeren met creme, tegen de droogte.
Veel plezier met de mensen daar.
Liefs van Gertie. -
27 Oktober 2018 - 05:20
Ayesta :
He Suus,
Ik vroeg me ondertussen al af of je er nog wel was! Klinkt als een hele fijne ervaring zo met het werk en het ritme en misschien ook juist wel de eenvoudigheid van het leven. Hopelijk tot wat sneller dan pas over 2 maanden dan, ik volg alles nog trouw ;-).
Geniet en zorg goed voor jezelf!
Liefs, Ayesta
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley