Einde van de Filipijnen en ready voor Malesië

Joehoe! Momenteel zit ik te wachten op mijn vliegtuig naar Kuala Lumpur op het vliegveld van Manila. Weer een land af kunnen vinken van mijn lijstje. Ondanks dat ik wel moet zeggen dat er nog een groot deel van de Filipijnen is die ik nog niet gezien heb.

Wat ik wel heb gezien zijn de walvishaaien in Tan Awan, een klein plaatsje net voor Oslob waar ik naartoe aan het te reizen was vanaf Dumaguete. Op weg naar Oslob zag ik het plaatsje en ben eerder uit de bus gestapt en heb daar een hostel gevonden. Het zwemmen met de haaien is in de ochtend dus dat stond gepland voor de volgende morgen. Ik had de eerste dag wel genoeg tijd een waterval met een natuurlijk zwembad te bezoeken, waar ik zelfs nog in het koude water gezwommen heb. Om 6 uur 's ochtends de volgende dag was het moment daar om in de boot naar de walvishaaien te gaan. Het was een stuk gemaakter als gehoopt, waar de haaien alleen rondom de booten bleven doordat ze continue gevoerd werden. Neemt niet weg dat het ontzettend mooie dieren zijn om te zien. Na deze excursie en lunch heb ik mijn weg vervolgd naar mijn beginpunt van dit eiland, Cebu. Puur voor de overnachting, voordat ik de volgende morgen naar Puerto Princesa vlieg.

Aangekomen op Puerto Princesa kon ik eenvoudig met een busje vanaf het vliegveld door naar Port Barton. Hier zou ik een aantal dagen van het strand genieten. Het was een paar uurtjes rijden voor het busje een klein schattig dorpje binnenreed. Met 3 hoofdstraten en 4 zijstraten heb je het hele dorpje geteld, wel gevuld met genoeg restaurantjes en cafés. Die namiddag kon ik nog snel een duik in het water nemen voor zonsondergang. Het strand beviel me wel, dus heb me er de volgende dag weer genesteld. Enige jammere was dan wel dat het rond de middag begin te stort regenen voor de rest van de dag. Dus het plan maar aangepast naar het balkon van het hostel met koffie en mijn e-reader. Een van de dingen die er te doen is in Port Barton is ‘Island hopping’, verschillende kleinere onbewoonde eilanden en snorkel plekken bezoeken. Met 5 Fransen op een boot vertrok ik de derde dag. En het fijne aan Fransen, ze spreken ook alleen maar Frans... Dus heb ik me maar gericht op wat er te zien was, strakblauwe zee met witte stranden, zeesterren en allerlei felgekleurde vissen en koraal. Het was zeker de moeite waard! Zo kwam ik alweer aan een vervroegd laatste avondmaal in Port Barton. Ik had namelijk met een bekende van thuis, Annelies, afgesproken in El Nido. Zo ben ik daar de dag erop naartoe gereisd. En in veel opzichten is El Nido een grotere en toeristischere versie van Port Barton. Tot mijn genoegen kon ik hier wel veggie burgers vinden (eerste plek in Filipijnen!). Annelies moest plots toch werken op haar vrije dag dus hebben we tussen haar werk door kunnen dineren en dat was erg gezellig. Ik was voor mijn volle dag in El Nido aan het twijfelen of ik zou gaan duiken of niet, alleen prijs tegenover kwaliteit was het niet helemaal waard. Dus rustig nog een dag op het strand kunnen genieten voor ik terug ging naar de ‘grote’ stad en mijn strand dagen voorbij waren. Het werd overigens zo snel heet dat ik het een halve dag volgehouden heb, al zonnend. Het was een lange weg terug naar Puerto Princesa aangezien El Nido in het compleet noorden ligt van Palawan en Puerto Princesa in het midden. Gelukkig heeft dit land wel mooie uitzichten om van te genieten gedurende de vele busritten. In Puerto Princesa had ik ook nog iets om naar uit te kijken, namelijk de vuurvliegjes tour. Dit klinkt super bejaard maar is zeker mooier als dat het klinkt. Een beetje alsof je kerstboom lichtjes ziet oplichten in het donker, maar dan op een natuurlijke manier. Het was best magisch. Een goed einde van Palawan.

Nu was voor mij het beste van de reis in de Filipijnen aangebroken, de bamboe tattoo. Na mijn vlucht had ik eerst nog een halve dag in Manila voordat mijn bus richting Bontoc vertrok in de avond. Dus naar een van de vele winkelcentra in Manila gegaan wat achteraf de vierde grootste in de wereld bleek te zijn. Niet geheel gek aangezien er een bioscoop (nuttig gebruik van gemaakt) en een schaatsbaan in ligt! Enfin, aangekomen in Bontoc de volgende morgen, dat lag ongeveer 2 uur van Buscalan vandaan. Het dorp van de legendarische tattoo oma, Apo Whang Od. Na die ochtend te zijn aangekomen meteen doorgereisd naar het beginpunt van de wandeling naar het dorp. En zo stond ik dus de dag erop in de voormiddag in het dorpje in de bergen. Omdat Apo al 101 jaar oud is, zet ze zelf niet meer veel tatoeages. Omdat het zetten met bamboe stok best veel kracht vereist. Maar ze ‘ondertekend’ wel elke tatoeage met haar handtekening bestaande uit drie stipjes. Echter was ze in een goede bui die dag en besloot ze niet alleen de stipjes bij mij te zetten maar ook het hele design. Ik had gekozen voor een kompas op de traditionele Kalinga-stam manier. In totaal duurde het alles bij elkaar ongeveer 45 minuten, met veel bloed. Met een opgezwollen bovenbeen vertrok ik een paar uur na aankomst in het dorp weer terug naar het transport punt. Hier kwam ik erachter dat ik mijn (nogal nieuwe) telefoon nergens kon vinden, waar na een halfuur zoeken mijn gids liet weten dat ze deze op de verharde weg gevonden hadden. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, en was ook zielsgelukkig toen ik deze een uur later terug had. Ik kon wel stellen dat ik veel geluk had die dag!

Omdat dit zoveel sneller ging dan verwacht had ik zeeën van tijd op dit eiland en ben ik diezelfde dag een paar kilometer doorgereisd naar Sagada. Deze plek stond bekend om zijn grotten en hangende grafkisten. De kisten gingen in een mooi natuurgebied waar ik met mijn gids doorheen gelopen heb, evenals door een donkere rivier, erg avonturistisch. Maar het werd intenser wanneer we als tweede onderdeel die dag de grot in gingen waar je diep dalingen en stijgingen op een gladde ondergrond in het pikkedonker maakte. Al met al wel goede dagactiviteiten.

Die avond weer teruggereisd naar Bontoc waar de volgende activiteit dicht in de buurt lag, de rijstvelden van Maligcong. Helaas waren ze hier zoals mijn kleine gidsje verwoorden, “te lui om op de rijstvelden te werken”. Daarom waren de velden van boven op de berg erg bruin maar wel met gave reflectie in het water. Ik kon de groene plantjes zien die ze nog moesten herplaatsen en lopend door de rijstvelden ook wat mensen aan het werk gezien. Ondanks dat het groene aspect miste was het er toch mooi. Ook zou ik de dag erop doorreizen naar Banaue waar er andere rijstvelden waren om te zien, dus er was nog hoop. Nou moet er overigens niet gedacht worden dat het alleen maar zonneschijn op dit eiland is, want ook hier begon het te stortregenen. En dan zit je best wel vast op een plek met weinig te doen qua binnenactiviteiten.

Vertrekkende naar Banaue was ik dus niet erg verdrietig om de regen achter te laten en te hopen op mooi weer. En daar was het in ieder geval droog en had ik twee lieve meisjes ontmoet waar ik samen twee dagen mee kon doorbrengen. De eerste dag zijn we naar de uitzicht punten van Banaue gegaan. En de tweede dag was, waar ik voor was gekomen. De rijstvelden van Batad, de bekendste rijstvelden van het eiland. En deze waren groen, score! Na een wandeling van 3 uur over de rijstvelden en naar een waterval was ik compleet gesloopt door te trappen. Een pizza met uitzicht op de rijstvelden ging er wel in. Ondanks dat het middag was, functioneerde de pizza als mijn avondeten aangezien ik een bus terug naar Manila had om 5 uur.

En daar zat ik dan 3 uur 's nachts in Manila waar het me niet werd aangeraden om überhaupt alleen rond te lopen. Dus de volgende bus ingestapt naar Mount Pinatubo. Hier vroeg in de morgen een gasthuis gevonden waar ik kon overnachten, en de eerste dag eerst rustig bijgekomen en de vervolg landen uitgestippeld. De dag erop stond in het teken van de vulkaan krater. Eerst een hobbelige jeep rit van anderhalf uur door woestijnachtige omgeving en een makkelijke wandeling daarna naar de krater. Daar kwam ik aan bij een prachtig blauw meer omringd door bergen. Helaas mocht er niet in gezwommen worden, maar dat kon ik toch niet met mijn tatoeage.

Dat uitzicht beviel me wel dus had ik besloten de laatste twee dagen op het eiland te benutten met nog een vulkaan krater een stukje onder Manila te bezoeken, Taal Volcano. Met een kamergenoot van het hostel de rit en de stoffige wandeling gemaakt naar de krater die even mooi was. Je kon ook op een paard omhoog maar de beweging was goed met al dat gesuikerde eten in de Filipijnen. Grappig feitje over deze krater is dat er een klein eilandje in het midden ligt. Wat dus betekent dat er om het kleine eilandje een meer ligt, dat op zijn beurt weer op een eiland ligt met een meer eromheen, wat op het Manila eiland ligt omringd door de zee. Vond ik wel een leuke constatering.

En zo reisde ik de volgende dag alweer terug naar Manila waar ik nog een nacht verbleef voor ik uit zou vliegen naar Kuala Lumpur. Daar had ik nog wel een aardige jongen ontmoet waardoor ik toch nog iets van Manila ben gaan bezoeken op zijn voorstel. In een bepaald deel van de stad bestond uit Europese (ik denk Spaans, ivm met de geschiedenis) huizen en wat mooie kerken en kathedralen. Toch goed om iets cultureels van de hoofdstad zelf te zien ondanks het voor de rest een niet zo mooie of interessante stad is.

En dat markeert zo het einde van de Filipijnen voor mij. Het was qua natuur absoluut de moeite waard en qua plannen en reizen mijn nachtmerrie. Maar ik had het niet willen missen in mijn reis. Kuala Lumpur is next, en vandaar zal ik (hopelijk) ook Georgetown - Cameron Highlands - Taman Negara - Perhentian Islands - Singapore en Melaka bekijken. Hoe het uiteindelijk loopt is altijd de vraag, maar ik verwacht dat dit zeker ook een mooi avontuur zal worden!

Liefs!